ჩემი გული ზღვასავით გელავს

ჩემი გული ზღვასავით გელავს,
მაგრამ ფიქრი არ მეკარება,
შენ მიყვარხარ დედასა ვფიცავ,
შენ,შენ გარდა არავინ მიყვარს.

შენ პატარა ხარ, სულმთლად პატარა
და ჩემი გული მაინც წაიგე,
მოდი დაფიქრდი სხვაზე ნუ გამცვლი,
ამ სიყვარულის გზებიც გაიგე.

შენი ჭირიმე როგორ მიყვარხარ
და სიყვარული ცეცხლში ჩამიგდე,
ჩემო პატარა,ჩემო პატარა,
ჩემი წარსული შენაც გაიგე.

ერთმა გოგომ ქვა მესროლა

ერთმა გოგომ ქვა მესროლა,
მომეც მენა ვარდი სკონა,
მე იმ ქვამ ვერა დამაკლო,'
გოგომ გული დამიღონა.
ჩემო გოგო შენ მიყავრხარ გეფიცები,
გეფიცები მეყვარები

ცხვარი თუ გიყვარს ლამაზი

ილტოვ ცრემლებად ნადენო,ნეტავ რა მიგეჩქარება,
ბარი თუ გიყვარს ლამაზი,მთებიც ხომ შენი მხარეა.
ვკვდებოდი შენი შიშორით,გნახე და გავიხარია,
შენი ხევების ხმაური,ყაჩაღის სალხინარია.

შენი საჯიხვე კლდეები,შენი ტყე,ნაბინარია,
აქ სანადიროდ მოვსულვარ და არც ისე დიდიხანია.
არ გამილაღდეს დუშმანი,მტერს არ ვეგონო მკვდარია,
უჩემოდ ლიბო მაგარი მტერთაგან ნაოხრალია.

ლიშოში ჩემი სახლ-კარი შავს მიწას დაუტანია,
წადი ბახტრიონ გარიყე და რაც ეხლა დაგიბარია,
საწოლის გორზე ვიქნებით ერთად ჩვენ სამნი ძმანია.
აშალოს შავებ რაზმები,ჭულახებს ნაომარია.

იმოდეს თოფის გრიალი,ხევებ დასძახონ ბანია,
იღებებოდეს წითლადა მთისა ბახი მწვანეა.
სახლში არავინ ბრუნავდეს ამბავის შემომტანია.
მეც ხევის პირზე ვკვდებოდე,მდიიოდეს სიხლის ღვარია

ილტოს საწყინარ იტყოდეს,პირ-თავქვე ჩამდინარია,
დაღონდეს ჩემი ლამაზი,პირიმზე უწყინარია.
დაღონდეს ჩემი ლამაზი,პირიმზე უწყინარია,
არა ვთქვა შენზე აუგი,საგონებელო ძნელადა.

შენ ერთადერთო ყვავილო,ტურფავ კახეთის ველადა,
შენ ერთადერთო ყვავილო ტურფავ კახეტის ველადა.
როგორ გაიგონ,გოგია რამ მოკლა უჭირველადა.
შორს სადგაც გადამაგდებენ ძაღლების საჭმეველადა.

თურმე ამისთანა დარდი არსად თქმულა

თურმე ამისთანა დარდი არსად თქმულა,
გულს არ დატეულა,მიწად გადმოსულა
და ამ ჩემს ეზოში იად ამოსულა.
უცქერ ამ ჩემს ეზოს,ცქერა არ მწყინდება,
აქ სამოცი ჯიშის ყვავილი ბრწყინდება.
ნელა შემოხენით აქ ეზოს კარები,
ყვავილს ნუ მოსწყვეტავთ, ნუ გაეკარებით.
მაგ აზრით მოუხმეტ ყველამ პატარებს,
ყვავილი ცოდვაა,ვეგარ გაიხარებს.
ამ ჩემს გულში დარდი ჩახლართულა,
მიწას დაგმოსულა, ვარდად ამოსულა
და ჩემი დარდები სადგაც გაფანტულა.
თურმე ამოდენა დარდი არსად თქმულა,
გულს არ დატეულა,მიწად გადმოსულა

კარგი ქალი ვარ

მენა ვთქვი კარგი ქალი ვარ,
არა ვარ საძრახიანი,
შენგან რა მეთქვა საძრახი,
დღემც დაგიბნელა მზიანი.

ეგ შენი სახლიც იქნება,
სულ მუდამ სატირლიანი,
ეგ სახლიც ოხრად დაგრჩება,
ივლი ვერ ბალკომიანი. 

ნანდომი ცოლიც მოგიკლავს.
უდროოდ დაჭლექებული,
შვილები წვრილებ დაგრჩება,
უდროოდ დაობლებული. 

რად ამბობ ინტერესითა,
რად გინდა ჩემი ჭორები,
გულზდამც დაგეხურება
ანდარეზაის გორები.

შეგაგდო ჯოჯოხეთშია,
ასი დღე-ღამე მბრძოლელი,
გარს გერტყას სულის ჯარია,
ხელში ეკაოს ნემსები.
დაგიმატებდნენ იმდენსა,
რამდენსაც დაიკვნესებდი.

ქარაფის პირ-პირ

ქარაფის პირ-პირ ნუ მიხვალ,
უეცრად გადავარდები,
შენ ხომ ისეთი კარგი ხარ
უფსკრულსაც შეუყვადები.

მივდივარ წყლისა ნაკვეთსა

მივდივარ წყლისა ნაკვეთსა,
ჩავვარდე ჩამზადული ვარ,
ჭირი მამჭამოს, ჩავვარდე
მე მაინც დაკარგული ვარ.
წყალს მივდევ წყლისა ნაპირსა,
ინგრევა,არა ვვარდები,
შენი ჭირიმე, რომ წავალ
გამომიგზავნე ვარდები.

მთაზე

მთაზე დაკრეფილ ყვავილთა კონა,
გზას დაგილოცავ ჩემო გოგონა,
რა დედამ გშობა ასეთი ნაზი,
მინდა დაგლოცო,ამივსე თასი.

როცა თვალწინ მიდგას არტნის დიდი მთები

როცა თვალწინ მიდგას არტნის დიდი მთები,
თოვლიანი ჭალა,ჭალას დიდი ქვები.
როცა თვალწინ მიდგას კოხტა სათიბები,
ტყე სიცოცხლით სავსე,მწვანე სათიბები.
გაშლილი ჭალა,თოვლიანი მთები
და ცივ წყაროს კლდეზე ხავსიანი ქვები.
აი მაშინ სიხარულით და სიცოცხლით ვკვდები.
როცა ჩამძახიან სევდიანი ხმები,
ტკბილად ჭიკჭიკებენ ბალკომსში მერცხლები.
ჩემს ეზოში ნაზად ნორჩი ყვავილები,
ჩაჭკნებიან მალე,რომ აღარ ვიქნები.
მომიკითხავს ია,მომიკითხავს ვარდი,
გაუჩნდებათ იმათ ჩემზედ დიდი დარდი.

მთას ყოფნა

მთას ჭირხლი მოჰკიდებია,
მწყემსო აჰყარე ცხორია,
ან არ მაგწყინდა მთას ყოფნა?
ან არ მაგინდა ბარია?

არცა მომწყინდა მთას ყოფნა,
არცა მომინდა ბარია,
არც ლამაზ ქალთან ალერსი,
არც მასთან საუბარია.

ნეტვი მთაო მაღალო,
ჩამოგადაბლა ბარითა,
იქნება დავინახავდი
ჩემ შეყვარებულს თვალითა

* * * 

ტარსა ვინ მამცემსო მწივანსაო,
ქმარსა ვინ მამცემსო ივანეს მქვივანსო,
ადექი ბედშავო შენი სწორები
ცხვარს ადოლებენ, ნაბადსაც ძრავო.
დაეხსენ ქალ ბედშავ ნუ დააღონე,
დაეხსენ ბედშაო დაღლილსა ჰგავსო

* * * 

ათანას მოსწყდა ცალგვერდი,
ზოვად მოზიდნა ქვიშაო,
თან მოიყოლა ცხვარ-მწყემსი,
ორ-ორ,სამ-სამი ძმისაო.

თან მოიყოლა ძაღლები,
გამბრუნებელი მტრისაო,
თან მოიყოლა ვირები,
მზიდავი ბუნაგისაო,
ტბათანით წამოღებული ბახტრიონს გამოვიდაო.